πρωτοβουλιακό κείμενο μαθήτριας‏

Ήρωες ετών...16

Με αφορμή εκείνη την εξέγερση, εκείνου του Δεκέμβρη που με τόσο πάθος
άρχισε, μα τόσο άδοξα έσβησε.
Σ' εκείνη την εξέγερση, λοιπόν, όλοι ξεσηκωθήκαμε. Η αφορμή; Ο
θάνατος του Αλέξανδρου, ενός ΠΑΙΔΙΟΥ. Όλοι ξεσηκώθηκαν : μαθητές,
φοιτητές, γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές...Μόνο που όπως σε κάθε πόλεμο,
έτσι και σε αυτήν την εξέγερση υπήρξαν...θύματα, οι συλληφθέντες. Οι
περισσότεροι αθώοι, οι περισσότεροι παιδιά. Η κατάσταση τραγική, οι
ένστολοι <<κύριοι>> της Αστυνομίας ξυλοκοπούσαν, συλλαμβάνανε κόσμο στο
σωρό και δη μαθητές. Τι έφταιξε; Η οργή; Το μίσος; Άγνωστο.
Το θέμα είναι πως ύστερα από αρκετούς μήνες υπάρχουν παιδιά που αντί
να βρίσκονται στο σχολείο, αντί να παίζουν ποδόσφαιρο ή απλώς να
συλλογίζονται, βρίσκονται κλεισμένα στα υγρά κελιά της φυλακής.
Ωστόσο, υπάρχουν και μαθητές που μετά τη σύλληψή τους αφέθηκαν
ελεύθεροι, με αμαυρωμένο, βέβαια, το ποινικό τους μητρώο και με την
προϋπόθεση να εμφανίζονται κάθε δεκαπέντε στο κοντινότερο αστυνομικό
τμήμα. Οι προσβολές, οι εκφοβισμοί-εκβιασμοί από τους ...αστυνομικούς-
τρομονόμους είναι ένα μικρό μόνο παράδειγμα του κράτους της
δικαιοσύνης και του σωφρονισμού, για να μην αναφερθώ στις κλωτσιές-
μπουνιές που έφαγαν. Μέσα στη φυλακή οι ώρες περνούν βασανιστικά, δεν
μπορώ να τολμήσω να φανταστώ πώς νιώθουν. Αναπάντητα ερωτήματα
γυρίζουν στο μυαλό τους : <<Μα γιατί; Τι έκανα;>> Οι περισσότεροι
κατηγορούνται για πλημμελήματα. Η σύσταση συμμορίας, οι
αντιδημοκρατικές ενέργειες καθώς και η διατάραξη ησυχίας είναι λίγες
από τις κατηγορίες που προσάπτουν στους μαθητές. Οι αστυνομικοί
συλλαμβάνουν όποιον νομίζουν ότι είναι <<ύποπτος>>, δηλαδή όποιον βρουν
μπροστά τους. Ενδείξεις δεν τους χρειάζονται, μια κουκούλα φούτερ, ένα
μαύρο κασκόλ γύρω από το πρόσωπο για τα χημικά, ενδεχομένως μια μάσκα
στο χέρι ή και μια περίεργη φάτσα (!) αρκούν. Αρκούν για να καταλήξει
κανείς από τους δρόμους, τις πορείες, τη ζωή στα κεντρικά της
Αστυνομίας, περιμένοντας εναγωνίως να ανοίξουν τα σιδερένια κάγκελα
και να γυρίσει πίσω στην οικογένεια , στους φίλους.
Αυτή, λοιπόν, είναι η Δημοκρατία, αυτό είναι το κράτος, αυτή είναι η
κοινωνία στην οποία ζούμε. Ουκ ολίγες φορές οι αστυνομικοί έχουν
προβεί σε πράξεις όπως <<ρίψη κροτίδων κρότου-λάμψης>> στο πλήθος
συγκεντρωμένων μαθητών. Εν τέλει δεν είναι και τόσο αθώες αυτές οι
κροτίδες!! Αρκετοί μαθητές υπέστησαν εγκαύματα ή τραυματίστηκαν. Εμείς
όλα αυτά τα γνωρίζουμε γιατί τα ζήσαμε. Έχουν προβληθεί καθόλου;
Φυσικά όχι.
Τι ακριβώς προσπαθούν να επιτύχουν με τη σύλληψη μαθητών, με τις
δίκες όπου ισχυρίζονται ότι οι μαθητές εμπλέκονται σε σκοτεινά
κυκλώματα και συμμορίες λες και είναι εγκληματίες επειδή διαδήλωσαν.
Τι ακριβώς ψάχνουν; Ένα εξιλαστήριο θύμα; Μα ίσως δεν ξέρουν πως τα
πράγματα δε θα τα αφήσουμε έτσι. Δε θα υπομείνουμε άλλους
εξευτελισμούς. Δεν πρέπει αυτός ο Δεκέμβρης να φαντάζει τόσο μακρινός.
Δεν πρέπει αυτός ο Δεκέμβρης να ξεχαστεί. Και πάνω απ' όλα τούτη την
ώρα δεν πρέπει να ξεχνάμε τους συλληφθέντες, γιατί κι εμείς σε φυλακή
ζούμε όσο ακόμα είναι μέσα κι αυτοί.